'Parang tiwala pag nasira na bigla-biglaang talaga, mahirap ng idikit ang tiwala pag napunit" -TSOKOLATE by Parokya ni Edgar
Theme song namen yan ng "bestfriend" ko nung college. Should I call it bestfriend? may nagsabi nga sa akin, hindi bestfriend ang tawag dun kung madali itong nasira ng mga stupidong bagay. Tama nga naman. I strongly agree. Natatandaan ko ang huli kong post dito ay nabanggit ko pa sya that I was able to accept the fact na hindi na kame magiging okay kailanman. Totoo naman eh, natanggap ko na at okay na ko. Ganun talaga ang buhay hindi ba? some people will leave you, you just have to accept.
Pero bakit ko ba ito pino-post dito, bakit ko naisipan magsulat tungkol sa kanya. Hindi ko din alam, I'm stupid to think, pero sobrang tamang tama ang timing nya na bigla nya akong naalala. One month ago na ang birthday ko, she sent me a message "Belated Happy Birthday!" Nung moment na iyon sobrang lutang ako kase nga depressed ako with my new assignment, kaya ng makita ko ang sender ng message na yon nagulat ako, hindi ko nga alam kung magrereply ako sa text na iyon, I was thinking "baka wrong sent?, baka hindi siya yon?, baka someone is just using her cellphone?" I asked a friend kung magrereply ako, sabi nya mag-thank you ka sabihin mo lang "Thanks!" Then I texted her "Salamat and yngat". Pero right at that moment nag-flashback talaga ung college life namen, medyo sumaya ako ng maalala ko lahat pero nalungkot ako wishing I could turn back time, I miss her honeslty and her family.
Ngayon kase, I keep everything to myself. Wala eh, no one is around to be my keeper. Unlike dati, sabi nga nila magkadugtong ang bituka namen.
The night that day I texted her ulit, "Kmzta kn?"
Hindi din naman ako umaasa na mag-rereply siya, and like what I've expected hindi na siya sumagot. Naisip ko nun, maybe gusto nga lang nya ko batiin in later time, dahil siguro binati ko rin sya noong kaarawan nya late na din. It was fine with me, nakalimutan ko na nga na nag-text pala ako sa kanya.
The next morning, she texted me "Ui pacenxa kna ngaun lang ako nkareply, ok lang naman pu ako, kw?"
Nag-isip pa ko ng matagal kung anung isasagot ko, maybe dahil I already forget how to talk her to her, morethan a year na din kase na hindi talaga kame nag-usap, thats why I was too mute that moment. I just told her "Masaya nman ako at naalala mo aqng itxt". Medyo nag-usap naman kame, kahit na mararamdaman mo na it is in a cold manner. Hindi ako alam kung ito ba ang tamang pagkakataon para magka-ayos kame, pero wala pa ding nagbabago sa amin, pareho pa ding mataas ang pride namen, like the old times. Pero at least nakapg-kwnetuhan kame kahit papano about what is happening today. Medyo nabawasan ang depression ko. At hindi na din namen pinag-usapan ang mga issue ng nakaraan. Better yon diba, wala nga lang closure ang nangyari.
I wish I can tell her how much I miss my bestfriend. Pero okay na siguro iyon, we have a different life now, tama na siguro na okay na kame kahit papano, yung alam namen na we are forgiven kahit hindi na sabihin alam kong the moment that we took time to talked kahit hindi personaly, alam kong napatawad na namen ang isa't-isa. I wish her the best of everything, and siguro handa at kaya ko pa rin pala syang tulungan kapag pinuntahan nya ako at kailangan nya ng taong tatayo sa tabi nya. Sabi ko noon I will never ever be there for her kahit pa maging a matter of life and death I won't. Pero mali pala ako, I can still be there despite of everything,
"if she will ask to.
Theme song namen yan ng "bestfriend" ko nung college. Should I call it bestfriend? may nagsabi nga sa akin, hindi bestfriend ang tawag dun kung madali itong nasira ng mga stupidong bagay. Tama nga naman. I strongly agree. Natatandaan ko ang huli kong post dito ay nabanggit ko pa sya that I was able to accept the fact na hindi na kame magiging okay kailanman. Totoo naman eh, natanggap ko na at okay na ko. Ganun talaga ang buhay hindi ba? some people will leave you, you just have to accept.
Pero bakit ko ba ito pino-post dito, bakit ko naisipan magsulat tungkol sa kanya. Hindi ko din alam, I'm stupid to think, pero sobrang tamang tama ang timing nya na bigla nya akong naalala. One month ago na ang birthday ko, she sent me a message "Belated Happy Birthday!" Nung moment na iyon sobrang lutang ako kase nga depressed ako with my new assignment, kaya ng makita ko ang sender ng message na yon nagulat ako, hindi ko nga alam kung magrereply ako sa text na iyon, I was thinking "baka wrong sent?, baka hindi siya yon?, baka someone is just using her cellphone?" I asked a friend kung magrereply ako, sabi nya mag-thank you ka sabihin mo lang "Thanks!" Then I texted her "Salamat and yngat". Pero right at that moment nag-flashback talaga ung college life namen, medyo sumaya ako ng maalala ko lahat pero nalungkot ako wishing I could turn back time, I miss her honeslty and her family.
Ngayon kase, I keep everything to myself. Wala eh, no one is around to be my keeper. Unlike dati, sabi nga nila magkadugtong ang bituka namen.
The night that day I texted her ulit, "Kmzta kn?"
Hindi din naman ako umaasa na mag-rereply siya, and like what I've expected hindi na siya sumagot. Naisip ko nun, maybe gusto nga lang nya ko batiin in later time, dahil siguro binati ko rin sya noong kaarawan nya late na din. It was fine with me, nakalimutan ko na nga na nag-text pala ako sa kanya.
The next morning, she texted me "Ui pacenxa kna ngaun lang ako nkareply, ok lang naman pu ako, kw?"
Nag-isip pa ko ng matagal kung anung isasagot ko, maybe dahil I already forget how to talk her to her, morethan a year na din kase na hindi talaga kame nag-usap, thats why I was too mute that moment. I just told her "Masaya nman ako at naalala mo aqng itxt". Medyo nag-usap naman kame, kahit na mararamdaman mo na it is in a cold manner. Hindi ako alam kung ito ba ang tamang pagkakataon para magka-ayos kame, pero wala pa ding nagbabago sa amin, pareho pa ding mataas ang pride namen, like the old times. Pero at least nakapg-kwnetuhan kame kahit papano about what is happening today. Medyo nabawasan ang depression ko. At hindi na din namen pinag-usapan ang mga issue ng nakaraan. Better yon diba, wala nga lang closure ang nangyari.
I wish I can tell her how much I miss my bestfriend. Pero okay na siguro iyon, we have a different life now, tama na siguro na okay na kame kahit papano, yung alam namen na we are forgiven kahit hindi na sabihin alam kong the moment that we took time to talked kahit hindi personaly, alam kong napatawad na namen ang isa't-isa. I wish her the best of everything, and siguro handa at kaya ko pa rin pala syang tulungan kapag pinuntahan nya ako at kailangan nya ng taong tatayo sa tabi nya. Sabi ko noon I will never ever be there for her kahit pa maging a matter of life and death I won't. Pero mali pala ako, I can still be there despite of everything,
"if she will ask to.
0 comments:
Post a Comment