Ngayon lang ulit ako makakapag-update ng blog, marami namang nangyari nitong mga ngdaang araw pero ni hindi ko naisipang isulat ito siguro dahil "I lost a will to express an emotional, practical, and other reason to write" hindi ko din alam kung bakit marahil na rin siguro masyado akong nalungkot sa bagong work assignment ko at kailangan ko talaga ng malalim na pag-iisip at pagtitimbang sa mga bagay-bagay.
Mukhang hindi maganda ang pasok ng buwan na ito.
JUNE 02, 2010 - Ito ang araw na ibinigay sa amin ang bago naming work assignment, 'I got depressed and frustrated' BAKIT? dahil salungat ito sa napag-usapn namin noong una akong na-interview para sa training. Natatandaan ko noon ng tanungin nila ako kung bakit ko gusto lumipat sa Systems Group. Isa lang ang sagot ko noon, dahil gusto ko ng technical work, dahil mas gusto ko ng software and hardware troubleshooting. Ngunit sinabi nila sa akin na kahit ito raw ang gusto ko kailangan ko dumaan sa isang extensive training, but the the training is programming, kapag nakapasa ka raw pwede ka ng mapunta sa operations.
I accepted, at syempre I expected na mapupunta ako sa operations after the training. They keep on asking bakit operations ang gusto ko, better daw if I became a programmer, marketable. Pero kahit anu pa mang opportunity ang meron ang isang programmer hindi ko iyon hinahangad. After all, para sakin it's not the salary. Nakapagtyaga nga ako na nasa training ako and I'm receiving lesser than my co-trainees. Marahil iisipin nyo ang corny ko naman sa ganitong pag-iisip. Pero iyon ang totoo, gusto ko lang masaya ako sa gingawa ko. Simpleng tao lang ako na gusto ng isang simpleng buhay.
Napunta ako sa isang team, as a system designer and developer, overview pa lang ng objective ang team na ito, hay... It really sucks! kahit anu pa man ang objective nila hindi pa rin ako ma-convince' simple lang dahil hindi ko pa rin ma-absorb na I'll be spending 3 yrs for something na hindi ako masaya. It's not being a programmer, it's the tool we are using. Dahil sa pagka-powerful ng mainframe its the first thing na ibibigay sa iyo at sinceito talaga ang system na ginagamit nila as a beginner in the group wala kang choice. Ngunit kahit gaano pa ito ka-powerful it doesn't suffice my interest. I'm suffering emotionally, mentally and rigidly.
Until now, nag-iisip pa rin ako, hindi ako pagod sa trabaho, pagod ako sa pag-iisip ng isang mabisang desisyon. Im planning to resign one of these days, bago ako pumirma ng bagong contract on September. Pero pinag-iisipan ko pa itong mabuti ng paulit-ulit. Im thinking of best ways. That's my plan A. Some said pwede pa akong bumalik sa dati kong group, but it doesn't suit well to me. Hindi dahil hindi ko gusto sa kanila, I love to work with them, and I have learned to love their work. Kundi dahil, hindi ko na sila gustong guluhin, sobrang hassle na ang naibigay ko sa kanila, I don't deserve to have them back. I deserve to have this frustration. It's my consequence.
Sana na lang one of these days, HE'll just drop an effective step towards. To let me know this is what HE wants me to be. That HE'll give me wisdom to be able to accomplish a purpose, to function effectively with my group, and to provide them an intended result.
That HE will bristled with my plan, if I'm planning in the wrong way. I actually told my Mom what I am feeling right now, sabi nya:
"Magdasal ka, na bigyan ka nya ng sagot sa mga tanong mo, na makaya mo
lahat, na gabayan ka nya sa lahat ng pagkakataon"
That's what Im longing right now.....
"ASK AND IT WILL BE GIVEN TO YOU, SEEK AND YOU WILL FIND"
Mukhang hindi maganda ang pasok ng buwan na ito.
JUNE 02, 2010 - Ito ang araw na ibinigay sa amin ang bago naming work assignment, 'I got depressed and frustrated' BAKIT? dahil salungat ito sa napag-usapn namin noong una akong na-interview para sa training. Natatandaan ko noon ng tanungin nila ako kung bakit ko gusto lumipat sa Systems Group. Isa lang ang sagot ko noon, dahil gusto ko ng technical work, dahil mas gusto ko ng software and hardware troubleshooting. Ngunit sinabi nila sa akin na kahit ito raw ang gusto ko kailangan ko dumaan sa isang extensive training, but the the training is programming, kapag nakapasa ka raw pwede ka ng mapunta sa operations.
I accepted, at syempre I expected na mapupunta ako sa operations after the training. They keep on asking bakit operations ang gusto ko, better daw if I became a programmer, marketable. Pero kahit anu pa mang opportunity ang meron ang isang programmer hindi ko iyon hinahangad. After all, para sakin it's not the salary. Nakapagtyaga nga ako na nasa training ako and I'm receiving lesser than my co-trainees. Marahil iisipin nyo ang corny ko naman sa ganitong pag-iisip. Pero iyon ang totoo, gusto ko lang masaya ako sa gingawa ko. Simpleng tao lang ako na gusto ng isang simpleng buhay.
Napunta ako sa isang team, as a system designer and developer, overview pa lang ng objective ang team na ito, hay... It really sucks! kahit anu pa man ang objective nila hindi pa rin ako ma-convince' simple lang dahil hindi ko pa rin ma-absorb na I'll be spending 3 yrs for something na hindi ako masaya. It's not being a programmer, it's the tool we are using. Dahil sa pagka-powerful ng mainframe its the first thing na ibibigay sa iyo at sinceito talaga ang system na ginagamit nila as a beginner in the group wala kang choice. Ngunit kahit gaano pa ito ka-powerful it doesn't suffice my interest. I'm suffering emotionally, mentally and rigidly.
Until now, nag-iisip pa rin ako, hindi ako pagod sa trabaho, pagod ako sa pag-iisip ng isang mabisang desisyon. Im planning to resign one of these days, bago ako pumirma ng bagong contract on September. Pero pinag-iisipan ko pa itong mabuti ng paulit-ulit. Im thinking of best ways. That's my plan A. Some said pwede pa akong bumalik sa dati kong group, but it doesn't suit well to me. Hindi dahil hindi ko gusto sa kanila, I love to work with them, and I have learned to love their work. Kundi dahil, hindi ko na sila gustong guluhin, sobrang hassle na ang naibigay ko sa kanila, I don't deserve to have them back. I deserve to have this frustration. It's my consequence.
Sana na lang one of these days, HE'll just drop an effective step towards. To let me know this is what HE wants me to be. That HE'll give me wisdom to be able to accomplish a purpose, to function effectively with my group, and to provide them an intended result.
That HE will bristled with my plan, if I'm planning in the wrong way. I actually told my Mom what I am feeling right now, sabi nya:
"Magdasal ka, na bigyan ka nya ng sagot sa mga tanong mo, na makaya mo
lahat, na gabayan ka nya sa lahat ng pagkakataon"
That's what Im longing right now.....
"ASK AND IT WILL BE GIVEN TO YOU, SEEK AND YOU WILL FIND"
0 comments:
Post a Comment